De cover én de flaptekst

Daar is dan de beloofde cover van Sprookje of luchtkasteel? Wat vinden jullie ervan? Dit boek heeft een zelfgemaakte foto op de cover en die had ik niet kunnen maken zonder de hulp van Veri en haar ouders. Heel veel dank daarvoor! Wat hadden we een mazzel dat het in juni vorig jaar op de afgesproken dag zulk mooi weer was met een strakblauwe lucht. Het kasteel heet Kasteel Ter Hooge en het staat in een parkachtige omgeving in Middelburg.

Eigenlijk wilde ik pas volgende week de flaptekst delen, maar ik kan mijn ei weer eens niet ophouden... bij deze:

Robin is best trots dat ze op haar zesentwintigste hoofd beveiliging is van Kasteel Ter Hooge in Middelburg. Samen met haar collega’s beschermt ze het kasteel, zijn kunstschatten en zijn bewoners. Het oudere echtpaar dat in het kasteel woont, waardeert haar werk en vertrouwt haar volkomen.

Wanneer het indringersalarm afgaat juist in de nacht dat het echtpaar niet thuis is, komt ze direct in actie. Een man die zeker een kop groter is dan zij en die de brede schouders heeft van iemand die regelmatig de sportschool bezoekt, probeert het kasteel binnen te dringen. Robin bedenkt zich geen moment, ze rent op de man af, tackelt hem en belandt bovenop hem. Met een tiewrap bindt ze zijn handen, onder luid protest, samen. Robin hijst de man overeind, duwt hem niet bepaald zachtzinnig tegen de kasteelmuur en fouilleert hem. Het blijkt Constantijn Schimmelpenninck te zijn, de zoon van haar werkgever. Wat gaat dat voor consequenties hebben…

Uiteraard kun je het boek vanaf dit moment bij mij bestellen via een appje, messenger, e-mail of door het contactformulier in te vullen. De prijs inclusief verzendkosten is € 20,99. Nog veel leuker zou ik het vinden als je erbij zou zijn tijdens de boekpresentatie in de bibliotheek van Goes op 27 januari vanaf 16:00 uur.

Bert en ik zitten in de tweede week van onze werkvakantie in Zweden. Iedere dag klussen wij een paar uur, op dit moment in de badkamer. De houten balken waaruit de stuga is opgebouwd, bedekken we met een laag glaswol als isolatie gevolgd door houten platen die de binnenwanden vormen. Vandaag heb ik weer een kleine angst overwonnen. Het glaswol bevestigen we aan de houten balken doormiddel van nieten en dat gebeurt met een tacker op luchtdruk. Ik vond die dingen altijd doodeng, vooral het geluid dat de machine maakt. Vanmiddag kwam Bert een handje tekort en heb ik het apparaat niet, zoals ik normaal doe, aangegeven. Nee, ik heb zelf nieten in het glaswol geschoten. Achteraf blijkt dat helemaal niet eng te zijn... Over eng gesproken, in Nederland heb ik echt een hekel aan sneeuw omdat het altijd zo'n glij- en glibbergebeuren wordt. Toen we in februari in Zweden waren, stapte ik heel voorzichtig naar buiten en droeg ik speciale snowsteps met daaronder een soort spijkertjes om door de sneeuw te lopen. De afgelopen anderhalve week heb ik ze niet gedragen. Het vriest hier constant tussen de -6 en de -18 en is het helemaal niet glad. Als ik kijk hoe ik nu door de sneeuw banjer, kan ik stellen dat ik nog een angst heb overwonnen.

Nog zes weken...

Liefs, Esther

Wed, 14 December