Valse start

Esther Stui

Valse start

Een kort verhaal als vervolg op Pencarrow

Afbeelding cover: Esther Stui

Ontwerp cover: Gina Glaasker

Uitgave in eigen beheer

www.estherstui.nl

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de auteur.

Derde kerstdag. Dat bestaat natuurlijk niet, maar zo voelt het wel. De lucht is grijs, de Maas is grijs, zelfs de auto’s die voorbij rijden zijn grijs. Het is een troosteloze bedoening. Weer geen witte Kerst in Nederland. En nu is het weekend, Simone heeft nog een vrije dag. Veel liever zou ze gewoon gaan werken, maar helaas is de bank vandaag gesloten. De kerstboom in haar woonkamer verliest zijn naalden al. Simone pakt de stofzuiger en zuigt de naalden op. Ze is weer terug in haar appartement in Rotterdam na vier heerlijke dagen in Cornwall en een middag en avond bij haar ouders in Dordrecht. In haar roze badjas loopt ze rond in de woonkamer en voelt zich verlaten. O kom op, dat slaat helemaal nergens op. Niemand heeft haar echt verlaten. Ze mist Rebecca gewoon ontzettend.

Haar telefoon geeft het signaal dat er een nieuw WhatsApp-bericht is. Nu het gelukkige echtpaar op huwelijksreis is in New York, wordt ze helemaal plat geappt met foto’s. James en Rebecca stralen op ieder romantisch plaatje. Simone gunt Rebecca alle liefde van de wereld, maar het steekt haar wel een beetje. Bec komt echt niet meer terug naar Nederland. Ja, natuurlijk wel om Robert, Janine, Jake, Babette en haar te zien, maar niet meer om er te wonen. Haar leven speelt zich definitief aan de andere kant van de Noordzee af en daar kan Simone niet aan wennen. Het hoofdkantoor van de bank waar ze voor werkt is in Londen gevestigd. Ze zou kunnen proberen om daar een aanstelling te krijgen. Alleen is de reistijd tussen Londen en Cornwall nog altijd ruim vier uur. Daar schiet ze haast niets mee op. Nee, dat wordt hem niet. Trouwens, zo goed is haar Engels ook weer niet.

Met een zucht ploft ze op haar bank neer en denkt terug aan de sprookjesachtige bruiloft van James en Rebecca. Pencarrow, wat op een normale doordeweekse dag al een spectaculair landhuis is, was prachtig versierd. Alle rozen, het dennengroen en de gigantische kerstboom, het was adembenemend. Het laagje rijp door de eerste vorst van het seizoen maakte het helemaal magisch. Rebecca, haar hartsvriendin sinds de lagere school, in haar romantische zijden jurk, James in het rokkostuum en lieve Sarah in haar mini uitvoering van de jurk van Rebecca. Het was net een bruiloft uit een Disney sprookje. Simones gedachten gaan naar de kerk waarin het officiële gedeelte van de huwelijksvoltrekking plaatsvond. Hoe ze achter de sleep van Rebecca liep en naar de menigte in de overvolle kerkbanken keek. Toen zag ze hem… Ed, naar wat later bleek Edward. Haar one night stand van een paar maanden geleden. Simone schrok zich naar, struikelde over haar eigen voeten en belandde bijna bovenop de sleep van Rebecca. Het was dat Lord Carew, of Lord opa zoals Rebecca hem noemt, naast haar liep en haar vlug een helpende hand bood. Daardoor kon ze haar evenwicht op haar hoge hakken terugvinden. Lord Carew is een echte gentleman en naast de grootvader van James ook de grootvader van Edward. Hun moeders zijn zijn dochters. Daar kwam Simone achter toen ze de gelegenheid had om met Rebecca te praten tijdens het maken van de bruidsfoto’s. De Ed die ze in Londen had ontmoet, en meer, heet officieel Edward Edgcumbe. Hij is de neef van James! De hele dag voelde ze Edwards ogen in haar rug prikken. Hij had haar wel degelijk herkend, terwijl Simone hoopte van niet. Omdat er veel gasten waren op de bruiloft, kon ze hem een poosje ontwijken. Totdat Rebecca naar haar toekwam en met haar over “Ed” begon.

“Ik heb hem even gesproken, hij wist wie je was in Londen. Kort daarvoor is hij bij ons geweest en hebben we het fotoboek van Disneyland bekeken. Edward vroeg toen of je mijn schoonzus was. Ik heb Janine op een andere foto aangewezen en over jou verteld.”

“Eigenlijk wil ik dit allemaal niet weten, Bec.”

“Ja, dat wil je wel. Toen ik hem daarmee confronteerde zei hij dat jij bij hem bent weggegaan zonder je naam of telefoonnummer achter te laten, dat je hem alleen maar zag als materiaal voor één nacht.”

Daarop antwoordden lukte niet meer, want als je het over de duivel hebt, dan komt hij er meestal gelijk aan.

“Zou je ons aan elkaar kunnen voorstellen, Rebecca?”

Rebecca staarde Edward alleen maar aan, hij nam zelf het voortouw en stak zijn hand uit.

“Edward Edgcumbe.”

“Simone Ter Laat.” De stevige handdruk veroorzaakte een flinke blos op haar wangen. Rebecca voelde de spanning tussen hen beiden haarfijn aan en piepte er tussenuit.

“Wat een prachtig bruidspaar zijn jouw beste vriendin en mijn neef, de liefde spat er vanaf.” Edward probeerde een gesprek te starten maar Simone voelde zich gegeneerd, ze schaamde zich kapot, mompelde een “excuseer mij” en baande zich een weg door het gezelschap, zo ver mogelijk bij Edward vandaan. Door de hoge ramen in de feestelijk versierde salon zag ze dat de kinderen in de tuin speelden, dat vormde een perfect excuus om naar buiten te gaan. De kou vlakte haar heftige gevoelens iets af. De schaamte kwam vooral doordat Simone gelooft in echte liefde, dat er iemand op de wereld rondloopt die voor jou bestemd is. Natuurlijk heeft ze een paar vriendjes gehad, maar niemand met wie ze echt een band voelde. Maar voornamelijk ook niemand met wie ze passie heeft beleefd zoals die ene nacht met Edward. Met de twee vriendjes die ze gehad heeft, had ze een paar maanden wat en ze ging zeker niet na één of twee dates met hen naar bed. Waarom liep het allemaal zo anders tijdens het teambuildingsweekend in Londen?

Op vrijdagmiddag was ze met negen van haar collega’s aangekomen op London City Airport en maakten ze kennis met hun Engelse collega’s. Het goedgevulde programma ging van een rondvaart over de Theems, een introductiecursus golf tot aan een Jack the Ripper tour. Op zaterdagavond waren ze vanaf tien uur vrij in hun planning. De uitgeputte Nederlanders gingen naar hun hotel toe, behalve Simone. Ze barstte van energie en toen haar Engelse collega’s voorstelden om naar een nachtclub te gaan, ging ze maar wat graag mee. Dansen, daar had ze zin in.

De cocktails die de barman serveerde waren zalig, de trancemuziek opzwepend en het gezelschap meesterlijk. Nadat ze helemaal uit haar dak was gegaan op de dansvloer liep ze naar de bar toe om een rondje te bestellen. En toen zag ze hem, de meest mooie man die ze ooit had gezien. Dik bruin haar, blauwe ogen, een lekker lijf en een zalig kontje. Hij stelde zich voor als Ed, bleek een bekende te zijn van een van haar Engelse collega’s, betaalde haar rondje en nam haar weer mee de dansvloer op. De trancemuziek ging langzaam over in oude soul en Simone smolt in zijn armen. Hun lichamen gleden perfect synchroon over de dansvloer. Eds lippen streelden haar hals en toen hij haar vroeg met hem mee te gaan, aarzelde ze geen moment. In de taxi onderweg naar zijn appartement zoenden ze aan een stuk door. De wereld om Simone heen vervaagde, dit voelde zo goed. In het appartement beleefde ze het ene na het andere hoogtepunt. Ed was zo vol aandacht voor wat ze lekker vond en had een enorme zelfcontrole. Pas als zij zover was, liet hij zich gaan. Uitgeput vielen ze in slaap.

Voordat het licht werd, was Simone al wakker. Haar hoofd bonkte en haar tong plakte vast aan haar gehemelte. Ze kon zich niet herinneren dat ze zich ooit zo belabberd had gevoeld. Toen ze uit bed stapte zag ze de gebruikte condooms op de vloer liggen. Gelukkig hadden ze het in ieder geval veilig gedaan. Zij herkende zichzelf in haar daden en haar overgave aan Ed totaal niet terug, schaamde zich voor haar roekeloze daad en vluchtte weg. Dit was ze niet of kende ze zichzelf zo slecht? Het was ongetwijfeld de invloed van de flinke hoeveelheid alcohol in de cocktails, waardoor ze de controle over zichzelf had verloren.

Na een paar dagen kon ze het niet meer voor zich houden, ze belde met Rebecca.

“Bec, ik heb iets vreselijk stoms gedaan.”

Haar reactie was goud waard. “Stoms, jij? Kan ik mij niet voorstellen, maar vertel.”

Nadat Simone de avond en nacht uit de doeken had gedaan bleek dat ook Rebecca dit totaal niet van haar verwachtte. Ze vroeg of er iets in haar drankje was gedaan.

“Nee, ik ben geheel vrijwillig met hem meegegaan.”

“Was het niet lekker dan?”

“Rebecca, het was heerlijk.”

“Wat is het probleem dan, ben je bang dat je iets hebt opgelopen?”

“Wij hebben condooms gebruikt, dus nee.”

“Condooms, meervoud bedoel je?”

Na haar te hebben geplaagd werd Rebecca ineens serieus. “Simone, is het echt zo erg?”

“Ik herken mezelf niet. Ik werd ’s morgens heel vroeg wakker, met een kater en toen ik me realiseerde wat ik had gedaan, ben ik zo stil mogelijk mijn kleding en tas gaan zoeken. Ik kon mijn slip niet vinden, heb me aangekleed en ben weggegaan. Op straat heb ik een taxi aangehouden en daarmee ben ik naar het hotel gegaan.”

“Je hebt genoten, is dat nou zo erg? Waarschijnlijk zie je hem toch nooit meer.”

Dat bleek dus niet het geval te zijn. In de tussenliggende weken kreeg ze Ed maar niet uit haar hoofd. Rebecca voelde aan dat het niet goed met haar ging en kwam naar Rotterdam toe. Samen hebben ze toen een poging gedaan om Ed te vinden, te vergeefs. Totdat Simone hem ineens zag zitten in de kerk…

Op een verstopplek achterin de tuin, tuimelden alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden door haar hoofd. Rebecca kreeg haar sprookjesprins. Ze heeft alles met Simone gedeeld. Hoe snel ze verliefd werd op de vader van Sarah, dat hij op dat moment een bloedmooie donkerharige Lady als vriendin had en hoe hij uiteindelijk voor Rebecca koos. Er is echter één persoon met wie Simone geen rekening had gehouden: Lord Carew. Hij kwam naar haar toelopen. Het excuus dat ze op de kinderen wilde letten ging niet meer op. Zij waren alweer naar binnen.

“Jongedame, waarom verstop je je in de tuin?”

De opa van Edward is een zeer intelligente man, ze kon hem echt geen verhaal op de mouw spelden. Simone besloot eerlijk te zijn. “Ik ben jaloers, jaloers op de liefde tussen Rebecca en James, ik ben een vreselijk mens. Rebecca verdient een betere vriendin.” Niet de reden waarom ze de tuin in vluchtte, maar wel de waarheid. Ze is best jaloers op haar beste vriendin en ook daar schaamt ze zich voor. Lord Carew pakte haar hand beet en keek haar indringend aan. “Je bent een goede vriendin. Het is niet meer dan normaal dat je ook wilt hebben wat James en Rebecca hebben, dat willen we allemaal.”

De Lord heeft recent zijn vrouw verloren en het speet Simone dat ze hem daar weer aan herinnerde. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen dan wat ze heeft gedaan in Londen. Lord Carew keek haar vriendelijk aan, hij nam haar niets kwalijk. De man is een echte gentleman, net als zijn kleinzoon James.

“Nu weet ik dat er heel aantrekkelijke vrijgezelle mannen aanwezig zijn in het gezelschap. Kom, ik neem je weer mee naar binnen.” Dat ze juist een heel aantrekkelijke vrijgezelle man uit de weg ging, kon ze niet zeggen. Simone glimlachte naar Lord Carew en stak haar hand door zijn uitgestoken arm.

Tijdens het diner zat Edward niet bij haar in de buurt. Wanneer ze recht vooruit en eventueel naar rechts keek, maakte ze geen oogcontact met hem. Waarom gingen haar ogen dan toch steeds naar links? Toen Mick Hucknall na het diner begon te zingen, stonden alle gasten op en vormden een kring rond het dansende bruidspaar. Edward stond ineens achter haar en vroeg haar ten dans. In een vlaag van verstandsverbijstering zei ze nog ja ook. Waar was ze in hemelsnaam mee bezig? Had ze haar vingers al niet genoeg gebrand? Het dansen had bijna hetzelfde effect op haar als de vorige keer met één uitzondering: wanneer Edward haar dichter tegen zich aantrok, nam zij juist meer afstand. De schaamte was te groot. Hij keek haar onderzoekend aan en vroeg waarom ze weg was gegaan.

“Omdat ik niet zo’n vrouw ben. Ik had te veel gedronken en deed iets waar ik later veel spijt van kreeg.” De onderzoekende blik in zijn ogen ging meteen over in een afstandelijke. Toen het nummer afgelopen was, knikte hij haar toe en liet haar alleen. De rest van de avond hadden ze regelmatig oogcontact. Simone kon het niet laten, ze moest steeds naar hem kijken wanneer hij met een dame de dansvloer onveilig maakte. De dames in het selecte gezelschap op het feest kende Simone allemaal en toch voelde ze een steek van jaloezie wanneer ze Edward met een van hen zag dansen. Zelf wilde ze absoluut niet meer in Edwards armen de zaal rondzwieren, maar om te zien hoe hij dat wel deed, voelde aan als een koude douche. Simone zocht het gezelschap van Klaus en Jake op en danste om beurten met hen. De lieve Lord Carew en James waren de enige uitzonderingen op de door haarzelf opgelegde dansregel. Toen het qua tijd geoorloofd was om naar haar kamer te gaan, deed ze dat meteen. Met een onrustige nacht vol dromen over de nacht met Edward als gevolg.

Genoeg teruggedacht, ze komt er geen stap verder mee. Vergeten en wel zo snel mogelijk. Om afleiding te zoeken start Simone haar laptop op. Het nieuwe softwareprogramma van de bank intrigeert haar mateloos, dat is precies wat ze nodig heeft. Haar logisch denkende brein aan het werk zetten, zodat ze Edward vergeet. Toch dwalen haar gedachten weer af. Wat ze in Londen had gedaan, druist zo tegen alles in waar ze normaal voor staat. Met twee oudere broers heeft ze in haar jeugd moeten knokken voor een plekje. Tijdens haar hbo-opleiding was dat niet anders. De gedrevenheid zit van nature in haar. Haar schitterende resultaten leverde haar een stageplaats op bij de bank. Het beviel haar enorm goed om haar pas verworven kennis gelijk in praktijk te brengen. Haar gedrevenheid viel op en ze kreeg een baan aangeboden voordat ze de opleiding had afgerond. Dat is wie ze echt is, hardwerkend en volledig in controle over hoe ze haar leven wil leiden. Rebecca is de dromer en de creatieveling van hen twee. Simone vindt het heerlijk om gek te doen met haar, dat is de enige uitspatting die ze zichzelf gunt. En Grey’s Anatomy kijken natuurlijk. De rest staat in het teken van carrière maken bij de bank.

Het softwareprogramma is volledig in het Engels, ze heeft een proefversie op haar laptop staan, daar kan ze ongestoord mee knoeien en allerlei handelingen uitproberen. In het nieuwe jaar krijgen alle medewerkers van de bank een opleiding om goed met de software te kunnen omgaan. Simone kan niet wachten.

Op drie januari is het zover. Hun Engelse cursusleider staat vooraan in de conferentiezaal.

‘Welkom allemaal en de beste wensen voor het nieuwe jaar. Mijn naam is Mark Slocombe ik ga jullie wegwijs maken in de software van EE Software.’

Simone heeft het logo van het IT-bedrijf al meerdere keren zien langskomen. Het zijn dus twee e’s, dat had ze er niet gelijk uitgehaald.

‘EE Software is tien jaar geleden opgericht door Edward Edgcumbe. Onze CEO begon als twintigjarige tijdens zijn studie met het programmeren van software.’ Meer hoort Simone niet. Holy shit. Dat ga je toch niet menen? Of zouden er meer Edward Edgcumbs op de wereld rondlopen? Wanneer Mark een foto van de medewerkers van EE Software laat zien op het grote scherm herkent ze Edward gelijk. Zijn professionele lach en de aanbidding van de medewerkers die om hem heen staan. Dit kan geen toeval zijn. Zelfs bij hetgeen waar ze zich zo op verheugde komt Edward om de hoek kijken. Gelukkig zit hij ver weg in Londen of eventueel in Cornwall en is het Mark die hen opleidt. Hij geeft geweldig les en merkt vrijwel gelijk op dat Simone al veel verder gevorderd is dan haar directe collega’s. Mark vraagt of ze hem wil helpen om bepaalde stappen in het programma in het Nederlands te vertalen, zodat de taal geen belemmering vormt voor de Nederlanders. Simone geniet van haar voorsprong en gaat iedere dag met een enorme glimlach op haar gezicht naar kantoor. Tot op dag drie…

Zoals iedere morgen is ze een half uur te vroeg op kantoor. Neemt haar e-mail door, pakt koffie, kletst wat met haar collega’s en loopt dan door naar de conferentiezaal. Omdat ze Mark helpt, kiest ze steevast een plek uit op de eerste rij. Ze is er klaar voor, kom maar op met de twee laatste cursusdagen.

De zaal loopt langzaam vol. Iedere medewerker heeft zijn of haar laptop voor zich op een tafel staan. Simone loopt naar voren, start de beamer op die Mark dagelijks gebruikt en gaat weer zitten. Hij is laat vandaag.

Diederik, haar manager, komt de zaal inlopen met in zijn kielzog een man die Simone absoluut niet verwachtte: Edward. Ze kijkt paniekerig om zich heen op zoek naar een lege stoel en tafel ergens achterin de zaal. Het blijkt tevergeefs, de zaal zit stampvol. Zo vol is hij de afgelopen dagen niet geweest. Wanneer Diederik om aandacht vraagt, wordt het muisstil. Een vrouwelijke collega die achter Simone zit, slaakt een diepe, smachtende zucht. Het charisma straalt van Edward af. Zijn blauwe ogen houden de hare gevangen, het lukt haar niet om weg te kijken. Ze merkt dat ze haar adem inhoudt.

‘Goedemorgen collega’s. De laatste twee dagen zal Edward Edgcumb zelf, jullie lesgeven. De dochter van Mark heeft een ongeluk gehad tijdens een hockeywedstrijd, waardoor ze in het ziekenhuis terechtgekomen is. De oprichter en CEO van EE Software neemt zijn taken daarom waar. Welkom Edward.’

‘Dank je wel, Diederik. Simone, ik heb van Mark begrepen dat jij hem al de gehele cursusperiode helpt, mag ik ook op jouw hulp rekenen?’

Hoe hij haar naam uitspreekt Siemooooon… zo prachtig in het keurige Engels van de Britse upperclass, wat heeft hij toch een sexy stemgeluid. Ze moet uitademen anders gaat ze hyperventileren. Het lukt haar niet om woorden te vormen met haar mond, ter bevestiging knikt ze dan maar. Edward schenkt haar een gulle lach. De collega achter haar slaakt een zacht gilletje. Edward hoort het niet, hij logt in op zijn laptop, sluit de beamer erop aan en gaat verder waar Mark gebleven was. Simone concentreert zich op de afbeeldingen op de beamer of op haar laptop, dat kost haar al moeite genoeg.

Die ochtend vraagt Edward maar twee keer om haar hulp. Dan legt ze in het Nederlands uit waar de desbetreffende collega het juiste tabblad kan vinden of loopt ze naar een collega toe om te laten zien waar hij de cijferreeks kan ingeven.

Tijdens de lunchpauze duikt hij achter haar op in de rij. ‘Bedankt voor je hulp, Simone. Mark was erg over jou en jouw inbreng te spreken. Hoe komt het dat jij alles zoveel sneller oppikt dan je collega’s, inclusief het managementteam?’ Hij stelt puur een belangstellende vraag en Simone dwingt zichzelf om rustig antwoord te geven. Ze haalt haar schouders op. ‘Al vanaf de eerste keer dat ik met de proefversie ging oefenen, viel me de gebruiksvriendelijkheid op. Het intrigeert me omdat het programma waar we nu mee werken traag en ingewikkeld is.’ Over het gezicht van Edward glijdt een glimlach. ‘Bedankt voor het mooie compliment. Je gedrevenheid siert je.’ Simone glimlacht kort en draait zich weer om naar het buffet. Ze heeft het ongelofelijk warm. Edward wil echter haar aandacht vasthouden. ‘Zou je na morgen de vraagbaak willen zijn op de werkvloer? Menig collega kan jouw hulp goed gebruiken, jullie gaan maandag echt over op ons programma.’

Wauw, dat vindt ze een enorme eer. Ze krijgt de neiging om op en neer te gaan springen, maar weet zich te beheersen. Dit moet ze Rebecca vertellen. ‘Ja, natuurlijk,’ is het enige wat ze kan uitbrengen. Ook nu draait ze zich gelijk weer om. Edward staat zo dicht achter haar, ze kan zijn lichaamswarmte door haar dunne blouse heen voelen. Haar adem stokt, haar hartslag versnelt en vlinders fladderen in haar buik.

‘Er hoort een salarisverhoging bij, daar ga ik voor zorgen.’ Edward leunt nog verder voorover. Hij fluistert het in haar oor. Onderin Simones buik trekken de spieren samen. Ze kan hem echt niet aankijken. Gelukkig heeft ze een blouse met lange mouwen aan en draagt ze haar haren in een lage wrong in haar nek. Edward kan het kippenvel op haar lichaam niet zien. Zachtjes stamelt ze ‘dank je wel.’

‘Wat als hij echt in je geïnteresseerd is?’

‘Dat is hij niet, zo’n man is het niet.’

‘Hé, je hebt het wel over mijn aangetrouwde neef.’

‘Hé, ik ben wel jouw beste vriendin.’

‘Dat is waar.’

Ze barsten beiden in lachen uit. Simone ontspant voor het eerst die dag.

‘Bec, ik wil me echt op mijn carrière bij de bank richten en Edward is een versierder, dat heb je me zelf verteld.’

‘Hij kan toch veranderd zijn? Een tijdje geleden zei hij dat hij ook zo’n band met een vrouw wil zoals James en ik die hebben.’

‘Was dat voor of na dat hij Penelope Woodward had gedumpt. Nee, geef maar geen antwoord. Ik ben geen huisje, boompje, beestje type, Bec.’

‘O ja, dat ben je wel.’

‘Echt niet.’

‘Ik hoef alleen maar “Sophie” te zeggen.’

Er ontstaat een vertederd gevoel in de buurt van Simones hartstreek. Voor haar nichtje heeft ze echt een zwakke plek. ‘Dat is waar, maar het is ook zo’n schatje. Zij is de uitzondering die de regel bevestigt.’

‘Dat geloof je zelf toch niet? Je bent ook dol op Sarah.’

‘Oké.’ Ze zucht. ‘Over een jaar of tien misschien. Bec, ik ga slapen. Morgen is het weer vroeg dag.’

‘Welterusten, schatje. Spreek je later.’

‘Welterusten, lieffie, bedankt voor het luisteren.’

‘Voor jou altijd.’

Van slapen komt het nog niet. Haar telefoon gaat over. Simone hijst zichzelf overeind en grijpt het ding van haar nachtkastje. Haar broer Jasper belt. Hij verblijft al bijna een jaar in Australië waar hij op een schapenboerderij werkt. Daar is hij terechtgekomen in zijn sabbatical voordat hij aan de slag gaat in het aannemingsbedrijf van hun vader en hun oudste broer. Door het tijdsverschil belt hij op de meest ongunstige tijdstippen, maar Simone is dol op hem en neemt op. Jasper heeft geweldig nieuws, hij is onderweg naar huis. Pas dan voelt Simone hoe ze hem heeft gemist, ze is ontzettend blij dat hij naar huis komt. Jasper en hun oudere broer Joost zijn met hun ouders, Joosts vrouw Marjolein en Sophie de belangrijkste personen in haar leven. Nu vlakt ze Becky uit en dat is niet de bedoeling, zij is misschien nog belangrijker voor haar. Het is maar goed dat Rebecca haar niet de naam Becky hoort zeggen. Daar is ze echt allergisch voor. Het doet haar denken aan “spekkie voor je bekkie”. De heerlijke herinneringen aan hun jarenlange vriendschap overspoelen Simone, ze valt in een droomloze slaap.

De laatste cursusdag komt ten einde. Edward wil Simone graag spreken, haar vragen met hem uit eten te gaan, zodat ze echt tijd hebben om te praten en elkaar beter te leren kennen. Het afscheid nemen van het managementteam duurt langer dan hij had gedacht. Hij ziet in zijn ooghoek dat Simone haar laptop opbergt en naar de garderobe loopt. Verdorie, straks is ze weg. Hij verontschuldigt zich bij Diederik en loopt haar achterna. Simone stapt net naar buiten, blijft stilstaan, spreidt haar armen en rent naar een blonde man die bij een rode cabrio staat toe. De eigenaar van de sportwagen vangt haar op en draait haar in het rond. Haar lange blonde haren zwaaien met de draai mee. Edward keert om, hij heeft genoeg gezien. Simone heeft een vriend en zit niet op hem te wachten.

Na de laatste cursusdag verdwijnt Edward weer net zo snel uit haar leven als dat hij erin kwam. Simone geniet in de weken daarna van haar nieuwe rol op de werkvloer en de daarbij behorende loonsverhoging. Op een dag komt Diederik haar tegemoet lopen en vraagt of ze even tijd heeft. Hij is de grote baas en hoeft alleen maar in zijn vingers te knippen en het personeel staat in de rij om hem te helpen. Maar zo’n manager is hij niet. Hij is uiterst correct en dat siert hem. Simone loopt mee en sluit de deur van zijn kantoor achter zich.

‘Simone, ik heb een voorstel voor je.’ Haar hersenen vormen de gedachten: wat zal het zijn? Wat zal het zijn? Een tripje naar Berlijn? Kappen nu, concentreer je!

‘Door jouw tomeloze inzet om het softwareprogramma hier op de werkvloer voor iedereen werkbaar te maken, wil ik je het volgende vragen. Binnenkort komt er een update van het programma uit. Ik heb de nieuw ontwikkelde verbeteringen kunnen zien op het kantoor van EE Software en ben daar erg enthousiast over. In Londen hebben ze iemand nodig die het programma een week lang gaat testen voordat het wordt gelanceerd en ik dacht aan jou.’

Simone denkt maar aan één ding, nou ja, één persoon. Shit! Dit is een geweldige kans maar op het kantoor van EE Software? Daar loopt ze Edward ongetwijfeld tegen het zalige lijf. Ze kan beter nee zeggen. Jemig, waarom is het zo verleidelijk om het aanbod toch aan te nemen?

Op de werkvloer is zij de vraagbaak, maar privé is dat absoluut Rebecca.

‘Waarom twijfel je? Dit is toch een geweldige eer, het kan je vast promotie opleveren. Ik zeg doen! Kom dan alsjeblieft het weekend erna door naar Cornwall. Ik mis je ontzettend, Siem.’

‘Ik mis jou ook, lieffie. Maar hoe moet het met Edward wanneer ik in Londen ben?’

‘Je wil toch niets met hem? Dan is het toch ook niet erg om hem tegen te komen? Je hebt dat al heel duidelijk gemaakt door je gedrag. Edward is een gentleman, hij zal je niet lastig vallen.’

Daar is natuurlijk niets tegenin te brengen. Simone is de laatste weken niet helemaal eerlijk geweest over haar gevoelens voor Edward tegen Rebecca. Ze krijgt hem maar niet uit haar systeem. Na nog een gesprek met Jasper besluit ze om te gaan. Dat ze met dezelfde vliegmaatschappij vliegt en weer op Londen City Airport aankomt als tijdens het teambuildingsweekend, helpt niet mee met haar missie om Edward uit haar gedachten te bannen.

Op maandagmorgen half negen loopt ze het indrukwekkende tien verdiepingen tellende kantoorpand in. Achter de receptie zitten twee fotomodellen. Althans, daar zouden ze voor kunnen doorgaan. IJzingwekkend dun, perfect in de make-up, gemanicuurde nagels en kapsels volgens de laatste trends. Het zou Simone niet verbazen als ze alleen zijn aangenomen op hun mooie buitenkant. Beide dames verwelkomen haar met een minzaam glimlachje en bekijken haar van top tot teen. Ontspan, je kan dit. Zichzelf moed inpraten, daar is ze goed in. Simone is blij dat ze vanmorgen een nieuwe ingewikkelde invlechttechniek heeft gebruikt voor haar lange blonde haar. Dat zit in ieder geval goed. Haar make-up heeft ze zakelijk gehouden en ze heeft een nieuw mantelpakje aan. Klaar voor de strijd! Gelukkig kan ze zich melden bij Mark. In de afgelopen weken heeft ze contact met hem gehouden. Hij begroet haar met twee kussen op haar wangen en neemt haar mee naar de tiende verdieping.

‘Fijn dat je er bent, Simone. Er is een werkplek voor je bij de software ontwikkelaars. Zij willen graag weten wat je op- en aanmerkingen op de nieuwe versie zijn.’

‘Ik kijk er enorm naar uit en ik vind het een eer om hier te mogen zijn.’ Het komt recht uit haar hart. Ze vindt het een enorme eer, ondanks haar twijfels over de kans om Edward tegen het lijf te lopen.

Mark leidt haar rond over de verdieping, laat haar de pantry zien waar ze uit een enorme sortering koffie, thee en frisdranken kan kiezen en wijst haar zijn kantoor. Ze vervolgen de rondleiding.

‘Dit is het kantoor van Edward.’ Haar hart maakt een misslag en begint vervolgens sneller te kloppen. Gelukkig, het kantoor is leeg. Ze lopen verder langs een enorme vergaderruimte met glazen wanden en wie staat daar…

‘Het maandagmorgenoverleg van het managementteam is bezig, ik ga daar zo ook naar toe. Nu komen we bij de afdeling ontwikkeling. Dit is jouw bureau voor de komende week.’

Simone heeft na twee seconden haar blik losgerukt van de voor haar zo bekende blauwe ogen, ze ziet ze tenslotte iedere nacht in haar dromen voorbij komen en kijkt dan in een paar bruine ogen van een man van haar leeftijd. Hij stelt zich voor als Brian, hij is de komende dagen haar aanspreekpunt. O nee, ze zit met haar rug naar het raam en met haar gezicht richting het kantoor van Edward. Ah, de redding is nabij, de drie beeldschermen waar ze mee mag werken kunnen in hoogte worden versteld. Zo kan ze mooi het “uitzicht” blokkeren.

Al snel is ze helemaal in het softwareprogramma verdiept. Brian heeft haar een digitale vragenlijst gegeven van zaken die ze graag in het programma getest willen hebben. Op haar meest linker beeldscherm kan ze de lijsten invullen en op de twee andere kan ze de daadwerkelijke tests uitvoeren. De samenwerking met Brian verloopt perfect. Hij heeft een droog gevoel voor humor, tussen de bedrijven door lachen ze wat af. Simone vergeet Edward compleet.

Totdat hij ineens boven haar beeldschermen opduikt. Haar hart maakt een vrije val naar beneden, ze hapt nog net niet naar adem.

‘Simone, wat geweldig om je weer te zien en bedankt dat je ons wilt helpen.’

Haar nette opvoeding doet haar opstaan en hem met een gemaakt glimlachje begroeten. Hij loopt om haar bureau heen, kust haar wangen en haar benen voelen direct aan als gummi. ‘Dank je wel, Edward.’ Meer krijgt ze niet uit haar mond.

‘Is je bureau goed? Is je stoel ingesteld op de juiste hoogte?’ Hij kijkt echt geïnteresseerd.

‘Ja, ik zit prima.’ Goh, misschien een zin uitproberen die meer dan vier woorden bevat?

‘Waar ben je mee bezig?’ Edward rolt een stoel naar de hare en komt vlakbij haar zitten. O man, hij zit helemaal in haar aura. De vonken vliegen over en weer. Door zich uitsluitend te concentreren op de beeldschermen en het toetsenbord, lukt het om haar hoofd erbij te houden. Kom op, je kan dit! Over een minuut is hij het wel beu en kan je weer gewoon verder testen. Maar de minuut worden er vijf en daarna tien. Brian vertelt ondertussen trots dat ze al een bug heeft ontdekt die hij totaal over het hoofd heeft gezien.

‘Ik wist dat we jouw hulp goed konden gebruiken, Simone.’ Nu Edward haar naam zegt en ze Brian een dankbare lach geeft, kan ze niet anders dan Edward kort aankijken. Hij zat dus achter het hele test idee. Niet Diederik, niet Mark maar Edward. Waarom? In heel Europa werken banken met de software. Waarom heeft hij haar gevraagd?

‘Heb je de nieuwe functionaliteit al gezien in het menu?’ Edward neemt de muis van haar over en hun handen raken elkaar kort. Dat de muis nog werkt na deze knetterende ervaring mag een wonder heten. Simone richt haar ogen weer op de beeldschermen en kan haar enthousiasme over de nieuwe versie niet meer voor zich houden. Edward kijkt haar zo lief aan, ze zou bijna op zijn schoot klimmen om haar handen door zijn lekkere dikke haren te laten gaan en... Zijn telefoon onderbreekt de betovering. Hij fronst zijn wenkbrauwen, neemt op, praat tegen een man die Nigel heet en staat op.

‘Moment, Nigel.’ Hij legt zijn hand voor de microfoon. ‘Vanavond samen dineren?’

Vraagt hij dat aan haar? Ja vast, Brian zit op drie meter afstand, aan hem is de vraag niet gericht. Het ‘oké’ vliegt uit haar mond voor ze er erg in heeft. Weer schenkt hij haar een onweerstaanbare lach en loopt al bellend naar zijn kantoor.

De rest van de dag gaat in sneltreinvaart voorbij. Edward heeft ze niet meer gezien. Tijdens de lunchpauze in het restaurant op de negende verdieping komt Simone erachter dat hij een afspraak heeft buiten het kantoor. Wendy, zijn secretaresse, komt naast haar zitten en kletst de oren van haar hoofd. Ze vertelt over het reilen en zeilen op het kantoor en dat EE Software alleen van de bovenste vier verdiepingen en het magazijn op de begane grond gebruik maakt. De andere verdiepingen zijn verhuurd. Wendy vertelt met zoveel plezier over haar werk en haar leven, Simone wordt er bijna jaloers op. Bijna, want Wendy is begin deze maand vijftig geworden. Ze vertelt dat ze een handtas van Chanel voor haar verjaardag heeft gekregen van Edward. De dame is, in moederlijke zin, duidelijk dol op haar baas. Het beeld van de feestvierende, zeer zelfbewuste man dat Simone van hem heeft, vervaagt al na een halve dag in zijn bedrijf.

Om vijf uur neemt Brian afscheid. Simone zit midden in een test en wil deze nog afronden. Heel geconcentreerd is ze bezig als Edward naast haar tijdelijke bureau opduikt.

‘Ben je gelijk aan het overwerken? Ik zou de baas van deze toko maar eens ernstig toespreken als ik jou was. Hebben we je te veel opdrachten gegeven?’ Hij rolt weer een stoel naast de hare en gaat erop zitten. De blauwe ogen kijken haar geamuseerd en belangstellend aan.

‘Nee, ik wilde dit graag afronden en kwam toen hier uit.’ Met de muis herhaalt ze haar laatste paar handelingen. ‘Dat is echt een functionaliteit waar ik veel aan kan hebben in mijn werk. Ik had niet door dat het al zo laat is.’

Weer die onweerstaanbare lach. Ze kan beter het diner afzeggen, dat gaat hem niet worden.

‘Ga je mee?’

Oké, nu moed verzamelen en aangeven dat het geen goed idee is. Je hebt je keuze gemaakt, hou je daar dan ook aan. ‘Nee, het lijkt mij geen goed idee, laten we het maar zakelijk houden.’

En weg is de lach. Edward kijkt haar teleurgesteld aan.

‘Waarom wil je me niet beter leren kennen? Waarom ontwijk je me en sla je op de vlucht?’

‘Omdat we op de verkeerde manier begonnen zijn, hier stopt het mee.’

‘Dat slaat nergens op. Die nacht pasten we perfect bij elkaar, dat kun je niet ontkennen.’

Met het schaamrood op haar wangen zegt ze: ‘Ik had veel te veel gedronken, anders was dat nooit gebeurd.’

Edward knijpt zijn ogen samen en lacht haar in haar gezicht uit. ‘Blijf jij dat maar denken, ik weet wel beter.’

‘Mijn carrière is voor mij het allerbelangrijkste. Ik ben niet zoals Rebecca.’

‘Nee inderdaad, was je maar meer zoals Rebecca.’ Edward staat op en beent het kantoor uit. De tranen springen in Simones ogen. Ze verstopt zich achter een beeldscherm “Was je maar meer zoals Rebecca.” Hij heeft geen idee hoe graag ze dat zou willen.

Alleen op haar hotelkamer zitten is iets waar Simone geen zin in heeft. Ze gaat met de metro naar Waterloo Station en dan te voet verder richting het hart van Londen. Het is niet haar eerste bezoek aan de hoofdstad, maar het blijft geweldig om er rond te lopen. De prachtig verlichte Houses of Parliament, het reuzenrad met de naam London Eye, Westminster Abbey en de iconische Big Ben. Zelfs op deze koude winteravond hebben de gebouwen iets magisch. Voor de klokkentoren blijft ze staan. De seconden tikken weg. Waar zou Edward nu zijn? Mijn hemel waarom denkt ze nu weer aan hem? Legt ze nu een link tussen Big Ben en Edward? Het moet niet gekker worden… Je hebt besloten om hem op afstand te houden, hou je daar dan ook aan.

De rest van de week ziet ze alleen een paar keer een glimp van Edward. Hij komt geen enkele keer naar haar toe. Als hun ogen elkaar ontmoeten, kijkt hij steevast kwaad.

Op vrijdagmiddag heeft ze alle vraagstukken over de nieuwe software doorgenomen en wordt ze hartelijk bedankt door de software ontwikkelaars. Als dank krijgt ze een cadeaubon van Harrods die ze online kan gebruiken. Simone sputtert tegen wanneer ze het bedrag op de cheque ziet. EE Software heeft ook haar ticket en haar hotel al betaald. Mark wil echter van geen wijken weten. Brian vraagt of ze zin heeft om met hem uit eten te gaan, maar ze bedankt voor de eer. Haar doel is de volgende metro in de richting van Paddington Station te halen, anders is ze te laat voor de trein naar Plymouth. Daar kan ze overstappen op de trein naar Bodmin.

Terwijl ze het kantoorpand verlaat en richting het metrostation loopt, doorzoekt ze haar tas naar de Travelcard, de weekkaart voor het Londense openbaar vervoer. Waarom heeft ze het kaartje niet in haar portemonnee gestopt? Waarom is ze zo warrig en ongestructureerd? Normaal is ze echt geen sloddervos. Haar tas moet nodig opgeruimd worden, ze vindt bioscoopkaartjes, een parkeerkaart, meerdere visitekaartjes, een kaartje van de fietsenstalling bij het centraal station van Rotterdam en o, het sleutelkaartje van haar hotelkamer en ah, de sleutel van de bagagekluis op Paddington Station, waar ze vanmorgen haar koffer in heeft gestopt. Maar waar is die verrekte Travelcard? Twee tellen later ligt ze languit op straat… De hak van haar rechterschoen is in een putdeksel blijven steken. De inhoud van haar tas rolt over straat, niet alleen de vele kaartjes maar ook een pen, haar portemonnee, haar telefoon, een sleutel, een lippenstift, lippenbalsem, mascara, een tampon en een condoom. Ze kruipt vooruit, haar schoen zit nog vast in het putdeksel, maar dat is nu niet belangrijk. Eerst haar spullen weer te pakken krijgen. Met haar hand reikt ze naar het condoom… en dan ziet ze twee donkerbruine, leren schoenen. Ze hoeft niet omhoog te kijken om te weten wie er bij de schoenen horen, maar doet dat toch. Stel je voor dat het hem niet is. Dit is zo gênant, haar hele hebben en houwen ligt op straat. Haar ogen gaan via de schoenen naar een donkerblauwe pantalon, die weer overgaat in een wollen winterjas.

‘Simone, gaat het?’

Ja, ze hoeft niet verder te kijken, het is echt Edward, die als een galante ridder haar spullen bij elkaar raapt. Hij grist het condoom net weg voordat ze het kan vastpakken. Hij heeft een hand vol spullen en met zijn andere hand trekt hij haar overeind. Simone zou willen dat ze via het putdeksel het riool in kon verdwijnen. Ze schaamt zich kapot. Maar de metro wacht niet. Wat ze zelf opgeraapt heeft, propt ze in de tas, ze trekt haar schoen los, doet de schoen weer aan haar voet en wil een sprintje in gaan zetten.

‘Dit condoom kun je beter niet meer gebruiken, het is al lang over de houdbaarheidsdatum.’

Het kan dus nóg erger worden… Met twee vuurrode wangen kijkt ze Edward aan. Hij heeft zo’n ongelofelijk sexy glimlachje om zijn mond. Het condoom heeft hij tussen de duim en wijsvinger van zijn rechterhand. In het kommetje van zijn linkerhand liggen haar telefoon, de sleutel, de tampon, de lippenstift en… de Londense Travelcard. Simone grist alles uit zijn handen, propt het in haar tas, prevelt ‘bedankt’ en zet het sprintje in naar de ingang van het metrostation.

‘Simone wacht. Waarom heb je zo’n haast?’ Wanneer ze over haar schouder kijkt, ziet ze dat hij haar achterna komt. O in hemelsnaam, laat hem daarmee stoppen. De week is voorbij, ze had het gered en nu… het huilen staat haar nader dan het lachen. Edward heeft haar ingehaald, hij pakt haar arm beet en trekt haar tegen zich aan. ‘Simone.’

‘Laat me los, ik moet de metro halen.’

‘Waarom? Iedere tien minuten komt er een metro in de spits.’

‘Over tien minuten mis ik mijn aansluiting.’

‘Waar wil je dan naartoe?’

‘Naar Rebecca natuurlijk! Voor de rest heb ik in dit godvergeten Verenigd Koninkrijk helemaal niets te zoeken.’ Het is eruit voordat ze er erg in heeft. De blauwe ogen nemen haar nu uiterst koel op. Simones hart klopt in haar keel, ze moet haar ademhaling weer onder controle zien te krijgen. Het zweet breekt haar uit terwijl Edward, zo te zien, nergens last van heeft.

‘Je kunt met mij meevliegen, geen probleem.’ Hoe ijskoud kun je een zin zeggen? Ze gaat geen gebruik maken van zijn aanbod, dat staat vast.

‘Nee, ik neem gewoon de trein, als ik hem nog haal tenminste.’ Ze rent de trap af het metrostation in… en ziet de metro wegrijden. Daar gaat haar perfecte aansluiting. Ze kan een trein later nemen maar dan is ze pas rond middernacht in Plymouth. Edward komt naast haar staan. Hij kijkt haar niet aan. ‘Zo te zien ben ik je enige mogelijkheid, als je Rebecca vandaag nog wilt zien.’

Simone staart hem aan, ze heeft hem net ontzettend beledigd en toch wil hij haar helpen. Kom op! Bied je excuses aan! ‘Sorry, ik bedoelde het niet zo.’

‘Nee, natuurlijk niet.’ Hij kijkt haar kort en geïrriteerd aan. ‘Kunnen we teruglopen naar het kantoor?’ Simone knikt.

‘Neem je alleen je handtas mee?’

‘Mijn koffer staat in een bagagekluis op Paddington Station.’

‘Dan rijden we daar eerst naartoe.’

Simone volgt gedwee.

Wanneer ze haar spiegelbeeld in de glazen pui van het kantoor van EE Software ziet schrikt ze. De panty die ze aan heeft vertoond ladders, haar vlecht is losgeraakt en haar bleke wangen verraden dat ze al meerdere nachten slecht geslapen heeft. Ze ziet er niet uit. Een vogelverschrikker is aantrekkelijker dan zij is en over niet al te lange tijd staat ze in de viplounge van Heathrow. Edward loopt het pand in naar de ingang van de ondergelegen parkeergarage.

‘Momentje, ik kom zo naar de parkeergarage.’ Simone sprint de entree in richting het toilet, negeert de arrogante blikken vol leedvermaak van de twee tot in de puntjes verzorgde receptionistes en duwt de deur van de toiletruimte open. Ze worstelt zich uit haar panty en propt het waardeloze ding in een prullenbak. Fatsoeneert haar haren, knijpt in haar wangen voor wat meer kleur en met opgeheven hoofd, omdat ze zich niet laat intimideren door de twee perfecte modellen achter de balie, loopt ze in de richting van de uitgang. Daar staat Edward, hij telefoneert en is niet verder gelopen naar de parkeergarage. Simone staart hem aan en gaat langzamer lopen.

‘Ah, daar ben je, kunnen we gaan?’ Hij bergt zijn telefoon op in de zak van zijn pantalon.

De ogen van de receptionistes puilen bijna uit hun hoofden. Stiekem geniet Simone hier schandalig veel van, zeker als Edward zijn hand beschermend op haar rug legt wanneer ze de entree verlaten. Simone huivert.

‘Heb je het koud? Hier, neem mijn jas maar.’ Edward trekt zijn lange wollen jas uit en drapeert deze rond haar schouders. Met een heel teder gebaar haalt hij haar lange vlecht onder de jas vandaan en legt hem over de kraag heen. Simone staart in zijn blauwe ogen… en ziet niet dat er een drempel is naar de parkeergarage.

‘Pas op!’ Edward trekt haar naar zich toe. Ze staan neus aan neus. Simone slaat haar ogen neer en dan komen ze langs zijn volle lippen… de man is onweerstaanbaar. Zijn armen glijden om haar heen en zijn mond komt steeds dichter naar de hare.

‘Meneer Edgcumb!’ De betovering is verbroken, zowel Simone als Edward deinzen achteruit. Kyle, de jonge assistent van Edward, rent hen tegemoet met een dossiermap in zijn handen. ‘Deze bent u vergeten.’

Simone zet snel een extra stap naar achteren. Edward laat haar los, pakt de map van Kyle aan en bedankt hem, waarna hij zijn ogen weer op Simone richt. Ze doet net of ze de verschrikkelijk lelijke betonnen muren van de parkeergarage bewonderd.

Verdomme! Hij was zo dichtbij het moment om haar te kussen. Iets waar hij al maanden naar verlangt. Simone loopt de ingang van de parkeergarage in, hij volgt haar. Ze kijkt om zich heen.

‘De zwarte Q7.’ Recht voor haar beginnen de alarmlichten van een groot, zwart gevaarte te knipperen. Simone loopt naar het portier van de bijrijder.

‘Wil jij graag rijden?’ Edward kijkt haar met een half glimlachje aan.

Shit, het is een Engelse auto, ze staat aan de bestuurderskant.

‘Nee, sorry, het stuur zit aan de verkeerde kant.’

‘Nee, juist aan de goede kant.’ Edward kan het niet laten om haar te plagen. Simone reageert niet. Waarom is ze toch zo op haar hoede? Ze zou zo voor een Engelse door kunnen gaan met haar stiff upper lip. Er kan geen glimlachje af. Hij opent het portier voor haar en sluit het, wanneer ze is ingestapt. Krijgt hij niet eens een kans om door die barrière, die ze uiterst zorgvuldig heeft opgebouwd, heen te breken? Zo ziet het er wel naar uit.

Tijdens de rit door Londen heeft Edward zijn aandacht bij het verkeer nodig. Wel ruikt hij het heerlijke parfum dat ze draagt. De geur is, wat hem betreft, onlosmakelijk verbonden met de blonde ijskoningin naast hem. Hij denkt terug aan hun nacht samen. Simone is niet alleen ijs.

Bij Paddington Station is geen parkeerplaats te vinden, Edward parkeert de Audi half op de stoep, vraagt naar het nummer van de bagagekluis en het sleuteltje.

‘Ik ga mijn koffer zelf halen, ben zo terug.’

Ook nu geeft ze hem geen kans. Als hij meeloopt wordt zijn auto binnen de kortste keren weggesleept, hij laat haar gaan en uit de nodige verwensingen wanneer Simone is uitgestapt. Haar houding frustreert hem mateloos. Waarom mag hij haar niet helpen? Was ze echt zo dronken die nacht en schaamt ze zich daarvoor of is er meer aan de hand? Weer voelt hij het verlangen naar haar naakte lichaam onder hem, op hem, om hem. Hij moet hiermee stoppen, ze wil hem duidelijk niet.

Simone sleept de koffer uit de bagagekluis en rolt hem achter zich aan. Ze kan maar beter alsnog met de trein gaan, ze houdt dit niet lang meer vol. Waarom oefent hij zo’n aantrekkingskracht op haar uit? Haar lichaam reageert gelijk als hij bij haar in de buurt is. O, waarom heeft ze zich zo laten gaan die avond in Londen? Het was een valse start die niet meer omkeerbaar is.

Maar ze kan niet zomaar verdwijnen en hem op de stoep laten staan. De beslissing om met Edward mee te gaan is nu snel gemaakt. Met lood in haar schoenen loopt ze in de richting van de uitgang. Edward stapt gelijk uit wanneer hij haar ziet en neemt de koffer van haar over.

In de viplounge op Heathrow neemt een grondstewardess de koffer van Simone over en gaat hen voor naar de uitgang en naar het vliegtuig. Edward laat haar voor gaan. Hij begroet de piloot en bedankt hem voor het snelle regelen.

Snelle regelen? Was deze vlucht niet gepland dan? Was Edward helemaal niet van plan om naar Cornwall te gaan dit weekend? Behalve zijn laptoptas heeft hij ook helemaal geen bagage bij zich, merkt Simone op. Doet hij dit voor haar? Haar nieuwsgierigheid wint het van haar poging tot zelfbescherming. ‘Was je niet van plan om dit weekend naar Cornwall te gaan?’

‘Nee, dat was ik niet.’

Precies wat ze al vermoedde. ‘Doe je dit voor mij?’

‘En voor Rebecca, ze is mij heel dierbaar en ik weet dat ze jou ook mist.’

Verbaasd zakt Simone op een van de stoelen neer. Maar niet voor lang. Ze flapt eruit: ‘Maar je hebt helemaal geen bagage bij je?’

Hij lacht lief naar haar. ‘Ik heb mijn telefoon en mijn laptop, meer heb ik niet nodig. Alles wat ik in Londen heb, heb ik ook op Mount Edgcumbe.’

Natuurlijk, met zo’n leger aan vrouwen die hem maar wat graag gezelschap houden in zijn hemelbed in het landhuis. Simone is vreselijk jaloers en dat slaat nergens op, ze wil helemaal niets met hem. Ze verbergt haar gezicht door uit het raampje naar buiten te kijken. Edward neemt haar peinzend op.

Eenmaal in de lucht eist de drukke en leerzame week zijn tol, Simone valt in slaap.

Edward ziet het en vraagt zich af of het niet mogelijk is dat ze keihard gaat snurken of dat er een heel spoor kwijl uit haar mond loopt terwijl ze slaapt. Helemaal mooi zou het zijn als ze zou praten in haar slaap en hem haar diepste geheimen vertelt. Iets waardoor hij haar minder als perfect ziet en haar uit zijn hoofd kan zetten. Niets van dat alles. Ze ziet er heel ontspannen en o zo lief uit. Hij staat heel zachtjes op en pakt een dekentje uit een kast, drapeert het over haar heen en neemt zich voor om met Simone te praten tijdens de rit naar Pencarrow.

‘Simone, we gaan de landing inzetten, wil je je riem vastmaken?’

Hè? Wat? Is ze in slaap gevallen? Ook dit is weer bijzonder gênant, ze voelt even aan haar wang of er geen speeksel uit haar mond gelopen is. Gelukkig, dat valt mee.

‘Ja, is goed.’ Waar komt dat dekentje vandaan? Ze vouwt het op en legt het op een lege stoel.

Van Edwards plan om met Simone te praten komt niets. Naast de landingsbaan staat een zwarte Q5, de vervanging van de A3 waarin Rebecca eerder reed, en de eigenaresse staat naast de auto. Simone ziet het, vergeet haar koffer en rent zo de vliegtuigtrap af naar Rebecca. Ze slaan allebei vreugdekreten uit en omarmen elkaar. Hoe Edward ook baalt dat hij niet de kans krijgt voor een gesprek met Simone, hij is ook vertederd door hoe gek deze vriendinnen op elkaar zijn. Even is hij jaloers op James, het is hem wel gelukt om het hart van een van beide dames te veroveren. Zijn neef heeft het goed voor elkaar. Wanneer de dames uit geknuffeld zijn, draait Simone zich naar Edward om. Met ogen vol tranen bedankt ze hem. Normaal is hij een vlotte prater, maar hij geeft haar alleen een kort knikje. Zijn mond weigert dienst.

Vanaf het moment dat ze in de auto stappen kletsen Simone en Rebecca honderduit. Over de afleveringen van Grey’s Anatomy van dit seizoen, het testen van de software, James en Sarah, Lord opa en het manuscript van Rebecca’s tweede boek. Wanneer ze de hal van Pencarrow inlopen, komt James hen tegemoet en geeft Simone spontaan een knuffel. Dit is echt de invloed die Rebecca op hem heeft. Simone geniet er intens van.

In de eetkamer staat een door Lady Catherine en Mrs. Potts bereid feestmaal klaar. Sarah hoort al te slapen, maar vindt het veel te gezellig dat Simone er is en komt in haar nachtponnetje naar beneden. James schudt lachend zijn hoofd en ook Rebecca kan niet streng voor haar dochter zijn.

‘Ik wil Rapunzel ook zien.’ Met een voorzichtig lachje loopt Sarah de gespreide armen van Simone in. Na hun knuffel haalt Simone een vrolijk ingepakt cadeautje voor Sarah uit haar handtas. ‘Omdat ik zo blij ben met de bijnaam die je mij hebt gegeven.’

Met stralende ogen pakt Sarah het voorzichtig uit. Het is een Rapunzel Barbiepop van Disney waar het meisje dolblij mee is.

Simone bekijkt Rebecca eens goed. In het kaarslicht straalt ze als nooit tevoren, zelfs nog meer dan op haar trouwdag. Zal ze…? Bec drinkt water bij het diner, geen wijn, maar dat kan ook betekenen dat ze de wijn al laat staan omdat ze graag in verwachting wil raken.

‘Je hebt het al geraden, hè.’ Rebecca glimlacht naar Simone.

‘Ben je?’

‘Ja.’

‘O mijn hemel!’ Simone springt overeind en rent om de tafel heen om haar beste vriendin een dikke knuffel te geven. ‘Gefeliciteerd, wat een heerlijk nieuws! Hoe lang al?’

‘Dank je wel, lieffie. Tien weken. We wilden wachten met het bekend maken tot ik de vijftien weken grens voorbij zou zijn, maar ik kan het voor jou niet verbergen en dat wil ik ook niet.’

De verdere avond is de baby het onderwerp van gesprek.

‘Vind je het echt niet erg?’ Rebecca kijkt Simone afwachtend aan.

‘Ben je gek, ik ga de omgeving verkennen.’

James, Rebecca en Sarah zijn uitgenodigd voor een kinderverjaardag en die uitnodiging hadden ze al geaccepteerd voordat ze wisten dat Simone het weekend zou komen. Het is zaterdagmiddag en Simone stapt in de “oude” A3 van Rebecca. Ze is maar wat blij dat Rebecca de auto niet heeft weggedaan en dat ze ermee op pad mag. Zo’n stuur aan de rechterkant en schakelen met je linkerhand is niets voor haar. Van haar vorige verblijven in Cornwall weet ze dat de ruige kust met zijn rotsen een enorme aantrekkingskracht op haar uitoefent. Daar wil ze naartoe. Ook de kleine vissersdorpjes aan de kust vormen een heerlijke onderbreking van haar normale leven. Zo nu en dan zet ze de auto aan de kant en gaat ze te voet verder. Maar alleen is ook maar alleen, ze bekijkt de omgeving toch liever vanuit de auto. De bedoeling is om een rondrit te maken, maar ergens neemt ze een verkeerde afslag. Normaal vindt ze overal de weg met Google Maps, maar dit keer niet. Haar instinct zegt haar dat ze bij de volgende kruising linksaf moet. Voorzichtig volgt ze de landweg en geniet van het uitzicht. Er volgt een bosrijk gebied, de weg slingert een beetje en dan ineens is er een open plek in de bossen en ziet ze het. Mount Edgcumb. Het landhuis waar Edward is opgegroeid. Hoe is ze hier terechtgekomen? Haar hoofd schreeuwt dat ze moet maken dat ze wegkomt, maar haar hart houdt haar aan de plek gekluisterd. Haar ogen nemen ieder detail van het prachtige landhuis in zich op. De torens en kantelen, het is net of ze in een middeleeuwse droom is terechtgekomen. Op de linker toren wappert een vlag. Simone is te ver weg, ze kan niet zien wat voor vlag het is. Voor het huis staat een stenen trap en aan weerszijden groeien er immense struiken. Rebecca weet vast wel wat voor struiken dat zijn. Zelf heeft ze daar geen kaas van gegeten.

Het huis straalt robuustheid en kracht uit. Een soort elegante vesting met een hoog sprookjesgehalte. De bruine steen contrasteert prachtig met het felle groen van de omliggende grasvelden. Achter het landhuis duiken hoge exotische bomen op. Zou Edward thuis zijn? Simone rukt haar ogen los van de aanblik van het huis en rijdt verder. Ze passeert een bord waarop in sierlijke letters het landgoed wordt aangekondigd. Er daalt een gevoel van triestheid op haar neer als een natte wollen deken. Drukkend en vreselijk onaangenaam. Waarom kan ze Edward niet uit haar hoofd krijgen? Uit haar hoofd? Uit haar lichaam zal ze bedoelen. Ze verlangt naar hem, nog meer dan ooit tevoren. Stug rijdt ze door totdat ze weer op de juiste weg uitkomt. Ze is blij dat Rebecca en James nog niet terug zijn wanneer ze bij Pencarrow aankomt. Een wandeling door de tuin met Sambo geeft rust aan haar piekerende hersenen.

Na het heerlijke weekend op Pencarrow is het op zondagavond weer tijd om terug te vliegen naar Londen. Om half negen vertrekt Simones vlucht vanaf Londen City Airport naar Rotterdam. Morgen moet er weer gewoon gewerkt worden. Ook nu heeft Edward aangegeven dat ze met hem mee kan vliegen. James, Rebecca en Sarah brengen haar naar het vliegveld. Sarah kletst honderduit naast haar op de achterbank. Het meisje is er zo vol van dat ze een broertje of zusje krijgt.

Op het vliegveld rent Sarah de auto uit om “oom” Edward een dikke knuffel te geven. Hij ontvangt deze met veel liefde. Het meisje is in een jaar tijd zo opgebloeid, dat is echt fantastisch om te zien.

‘Mag ik het vertellen?’ Sarah kijkt achterom naar haar ouders.

‘Ja, aan jou de eer,’ luidt het antwoord van haar vader. Edward kijkt niet begrijpend van zijn achternichtje naar zijn neef en zijn vrouw.

‘We krijgen een baby’tje! Ik krijg een broertje of zusje!’ Het meisje springt op en neer van blijdschap. Edward geeft haar een knuffel en feliciteert haar, waarna hij haar ouders omhelst. ‘Gefeliciteerd, wat een geweldig nieuws!’ Hij doet zijn uiterste best om niet jaloers te zijn en faalt daar compleet in.

‘Ik ben nog maar tien weken zwanger, maar ik kon het niet meer voor mij houden, ik moest het aan Simone vertellen en ook aan jou. Alleen mam en opa weten het tot nu toe.’ Rebecca straalt. ‘Nog gelijk een vraag aan jullie twee, nu we hier toch zijn. Willen jullie de peetouders worden van het kindje?’

Edward is perplex, James is zo goed bevriend met Edmund en Richard. Simone denkt er precies zo over. ‘Maar willen jullie niet liever Emma en Edmund of Richard en Amanda vragen?’

‘Nee,’ zegt James resoluut. ‘Eigenlijk hopen we dat er nog meer kindjes komen, dan vragen we hen wel.’ Hij geeft Simone een knipoog.

‘Maar wat moet ik dan doen?’ Simone schiet in de stress.

‘Nou, behalve er op iedere verjaardag bij zijn en helpen met de opvoeding, een steun en toeverlaat zijn voor het kindje.’

‘Ja, dat kan ik wel,’ zegt Simone, er breekt een lach door op haar gezicht.

‘En jij Edward?’ James is niet gewend dat zijn neef met een mond vol tanden staat.

Edward probeert uit zijn woorden te komen. ‘Maar waarom Simone en ik?’

Hij ziet het duidelijk niet zitten, denkt Simone gelijk.

‘Omdat jij het kindje ontzettend gaat verwennen en Simone daar de rem op zal zetten. En omdat Simone het kind veel te veel snoepgoed zal geven en jij hem of haar zijn tanden leert poetsen.’ James begint te schaterlachen om de beschrijving die zijn vrouw geeft. Hij trekt haar in zijn armen. Rebecca kijkt hem met haar groene ogen vol liefde aan en Edward kan niet anders dan ook in de lach schieten. ‘Ja, ik voel me vereerd en accepteer deze eer heel graag.’

Nadat het vliegtuig is opgestegen, dekt de stewardess de tafel met prachtig wit linnen, porseleinen borden, kristallen wijnglazen en zilver bestek. Simone doet de hele tijd haar best om geen oogcontact met Edward te maken. Hij zit naast haar en kijkt haar onafgebroken aan, dat voelt ze tot in haar kleine teen. Wanneer de stewardess met een amuse aan komt zetten, verlaat Edward zijn stoel en gaat tegenover Simone zitten.

‘Wat is dit?’ Simone kan er niet langer omheen.

‘Een diner voor twee. Je wilde in Londen niet met mij dineren, dus dan doen we het in de lucht.’

‘Waarom doe je dit?’

‘Omdat ik je beter wil leren kennen. Het is gewoon een etentje, meer niet.’

Simones hart klopt in haar keel, maar haar Hollandse nuchterheid komt naar boven. ‘Dan mag je wel opschieten, over een half uur landen we.’

‘Nee, pas over anderhalf uur. Ik wilde de tijd hebben en breng je rechtstreeks naar Rotterdam.’ Daar is die lieve en ietwat plagende glimlach weer. Ze kan het niet helpen, het feit dat hij dit voor haar regelt, vindt ze heel lief. Haar terughoudendheid laat ze varen en ze schenkt hem een glimlach.

Het eten is zalig en hun gesprekken gaan over de zwangerschap van Rebecca, het bedrijf van Edward, zijn ouders en zijn opa. Simone ontspant, er is meer dan alleen het versierdersimago dat Edward heeft. Hij stelt haar vragen, is belangstellend.

‘Kun je iets vertellen over jouw familie?’

Op haar gezicht verschijnt een oogverblindende lach als Simone over haar vader en moeder, broers, schoonzus en nichtje vertelt. ‘Mijn vader heeft een aannemersbedrijf en mijn broers werken beiden in de zaak. Pap wil het rustiger aan gaan doen en meer met mam op stap met hun camper. Joost en Jasper gaan het bedrijf samen leiden.’

‘Mooi zo’n familiebedrijf. Mount Edgcumb is ook een familiebedrijf. Langzamerhand neem ik taken van mijn ouders over. We hebben een rentmeester op het landgoed, een heel capabele man, maar hij kan in zijn eentje niet alles regelen. EE Software draait goed. In de komende jaren wil ik ervoor zorgen dat ik een goed managementteam heb, zodat ik meer tijd in Cornwall kan doorbrengen. Ik mis de schone lucht, de geur van pas gemaaid gras en de rust van het landleven. Toen ik achttien was wist ik niet hoe snel ik Cornwall moest verlaten, Londen lokte enorm. Nu wil ik mijn tijd meer gaan verdelen om zo mijn ouders meer rust te geven.’

Simone is verrast door deze uitspraken, even weet ze niet wat ze hierop moet zeggen. Edward vult de stilte. ‘Het liefst zou ik het landgoed met mijn vrouw leiden.’

En dan valt het kwartje bij Simone. Hij vertelt haar dit vast omdat hij binnenkort wil gaan trouwen. Ongetwijfeld heeft hij ook een schoonheid op het oog, een Engelse adellijke dame. Omdat Simone en hij de peetouders worden van de baby van Rebecca en James wil hij waarschijnlijk dat zij zich discreet opstelt wat betreft hun one night stand. Ze zullen elkaar door de baby steeds weer tegenkomen. Daar draait dit hele charmeoffensief dus om. Haar maag speelt op. Waarom heeft ze ja gezegd toen James en Rebecca haar vroegen om samen met Edward de peetouders te worden? Dit gaat alleen maar pijnlijke situaties en problemen opleveren.

‘Simone?’ Edward kijkt haar gespannen aan. Ze schudt haar hoofd en wordt gered door de stewardess die de lege ijscoupes van het dessert komt ophalen en hen vertelt dat de landing is ingezet. Edward gaat weer naast haar zitten en pakt haar hand vast. Simone trekt hem resoluut terug.

Weer veilig op Nederlands grondgebied bedankt Simone Edward op een uiterst koele wijze voor de vlucht en het diner en verlaat het vliegtuig met haar koffer. Op naar huis.

Edward vraagt zich af wat er allemaal in haar hoofd omgaat. Waarom was ze ineens zo afstandelijk? Ze draaide om als een blad aan een boom. Hij blijft zelf ook in Rotterdam en ziet in de aankomsthal dat de blonde man, met de rode sportwagen, die hij eerder buiten het kantoor van de bank had gezien nu ook weer op Simone wacht. Van pure jaloezie knijpt hij het handvat van zijn koffer bijna fijn. De man geeft Simone een knuffel en neemt de koffer van haar over. Edward kijkt weg, hij hoeft niet te zien hoe ze samen de aankomsthal verlaten.

Die nacht droomt Simone over het huwelijk van Edward. Ze is uitgenodigd en sterft duizend doden wanneer ze de bruidegom bij het altaar ziet staan. De bruid zelf ziet ze alleen aan de achterzijde. Een meterslange sleep ruist zachtjes achter de bruid aan. Haar tengere postuur is gehuld in een aansluitende kanten trouwjurk, haar donkere haren zijn opgestoken…

De wekker op haar telefoon haalt haar uit de vreselijke droom, het zweet staat op haar voorhoofd en het dekbed waar ze onder ligt voelt klam aan. Als ze nu in de spiegel zou kijken ziet ze vast groen van jaloezie. Tijd om te gaan douchen en de hoogste tijd om Edward voorgoed uit haar hoofd te zetten.

Dat wordt alleen erg lastig. Omdat ze een week weg is geweest begint Simone extra vroeg en wie staat er met Diederik te praten als ze haar afdeling oploopt? Edward! Om de directie van de bank voor te bereiden op de nieuwe versie van de software krijgen ze een training van een dag. Edward is zelf ook in Rotterdam gebleven, blijkt nu. Hij geeft de training. Waarom in hemelsnaam? Waar is Mark? Hij zou er zijn. Die vraag gaat ze niet stellen. Het gonst op de afdeling al van de geruchten waarom Edward er zelf weer is. Een aantal keer hoort ze haar naam over de lippen van collega’s rollen. Wanneer ze naar hen toeloopt verstommen de gesprekken, daar wordt ze helemaal pissig om. Waarom moet Edward per se zelf de training geven? Dit is haar domein. Irritante kwal. Wel haar irritante kwal. Nee Simone, er is niets van jou bij.

De volgende dag blijkt Edward nog steeds op de bank te zijn. Simone gebruikt dezelfde truc als op het kantoor van EE Software en zet de twee beeldschermen op haar bureau zover omhoog dat ze geen contact heeft met de mensen op de werkvloer. Het voelt aan alsof alle ogen op haar gericht zijn. Nou ja, alle… meer de twee blauwe van Edward.

Na een vergadering van ruim twee uur komt Simone terug op haar werkplek. Ze leest haar mail door en gaat dan weer aan de slag als vraagbaak voor haar collega’s. Zo loopt ze tussen de verschillende bureaus door als ze in de verte haar mobiele telefoon hoort. Maar een paar mensen hebben haar mobiele nummer, daar is ze erg secuur mee en iedereen die het heeft, weet dat ze het niet fijn vindt om onder werktijd gebeld te worden. Dit moet wel belangrijk zijn. Hoewel het over vijven is, ziet ze nu.

Edward komt ook de afdeling op. Hij heeft de medewerkers van de afdeling beleggingen een training van een halve dag gegeven. Ergens hoort hij een telefoon overgaan en ziet dat Simone haar telefoon uit haar tas vist en opneemt.

‘Hé Pap… Wat?... Ja, ik kom er gelijk aan.’ Simone sluit haar pc af en roept naar een collega dat er een noodgeval is. Onderweg naar de kapstok komt ze Edward tegen.

‘Wat is er? Je ziet helemaal bleek.’

‘Mijn moeder is in het ziekenhuis opgenomen, ik moet meteen weg.’ Ze pakt haar jas, rent naar de uitgang en realiseert zich dan dat ze vandaag in een vlaag van laat-ik-eens-wat-vaker-gezond-doen op de fiets is gekomen. Oké, rap naar huis en haar auto pakken. Het kost haar verdorie twintig minuten extra tijd. In die twintig minuten had ze al bijna in Dordrecht kunnen zijn.

Buiten begint het ook nog te regenen. Echt heel fijn dat de weergoden haar gunstig gezind zijn, maar niet heus. Simone morrelt aan het slot van haar fiets.

‘Waar moet je naar toe? Kom, ik breng je wel.’ Edward kijkt naar de lucht waar de regen steeds harder uit valt. Hij ziet dat ze twijfelt.

‘Kom op, Simone. Ligt je moeder in het ziekenhuis in Dordrecht?’ Hij opent het portier van zijn huurauto al. Het logo van Avis prijkt op de kentekenplaat. ‘Wij zijn hier vlakbij de A15, als je eerst naar huis fietst, verlies je alleen maar tijd.’

Met dat getwijfel heb je alweer twee minuten verloren. Denk na! Simone spreekt zichzelf streng toe, loopt naar de auto en stapt in.

‘Ja, in het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht.’

Edward geeft het navigatiesysteem de opdracht om de route te bepalen. De eerste tien minuten zijn ze stil. Edward concentreert zich op het drukke verkeer en in het hoofd van Simone spelen zich vreselijke scenario’s met haar moeder af. Eenmaal buiten de stad kan Edward goed doorrijden, dat mag wel in de krant, normaal staat hier iedere dag file.

‘Wat is er met je moeder aan de hand, Simone?’

De dame in kwestie voelt een rilling over haar rug lopen. Hoe hij haar naam uitspreekt in het Engels, daar krijgt ze dus echt de rillingen van. Het zijn geen onprettige rillingen. Zeker niet.

‘Gisteren had ik haar aan de telefoon, toen klaagde ze over flinke buikpijn. Het schijnt vandaag veel erger te zijn. Wat er precies aan de hand is weet ik niet. Mijn vader klonk aardig in de war.’

Na vijfentwintig minuten zijn ze bij het ziekenhuis en Simone stapt uit.

‘Ontzettend bedankt voor de lift, Edward.’ Ze schenkt hem een lief glimlachje, doet het portier dicht en rent naar de ingang.

Drie uur later blijkt gelukkig dat het goed is afgelopen. Haar moeder is geopereerd aan een acute blindedarmontsteking. De artsen waren er op tijd bij, de blindedarm is niet opengebarsten, anders was haar moeder veel verder van huis geweest. Behalve haar vader zijn haar broers en schoonzus er ook. Zijn vrouw en hun moeder is weer bijgekomen uit de narcose. Nu slaapt ze. Simone, Jasper, Joost en Marjolein gaan naar huis. Hun vader mag nog een uurtje blijven.

Met zijn vieren komen ze uit de lift en dan ziet Simone Edward bij de uitgang op een stoeltje in de wachtruimte zitten. Is hij al die tijd gebleven?

Edward kijkt naar zijn telefoon en typt een bericht. Wanneer hij voor de zoveelste keer opkijkt, ziet hij Simone. Daar is ze, hij voelt dat zijn gezicht zijn opluchting weerspiegelt en hij gaat staan. O, de man van de cabrio is er ook…

Simone is zo verbaasd, ze blijft acuut stilstaan. Haar broers en schoonzus volgen haar blik. Ze loopt naar Edward toe. ‘Heb je hier al de tijd gewacht?’ Hè? Waar zijn haar manieren gebleven? Ze stelt Edward aan haar familieleden voor. Hij schudt hun handen. ‘Ja, ik breng je ook weer naar huis. Hoe is het met je moeder?’

Simone is nog perplex, haar broers en schoonzus zeggen gedag en maken zich uit de voeten. Joost trekt Jasper mee die wel erg nieuwsgierig is naar deze beroemde Edward.

‘Ze slaapt nu, haar appendix (Hoera voor Grey’s Anatomy! Ze kent de Engelse benaming ook!) was ontstoken en is verwijderd. Het is allemaal goed gegaan, mijn vader is nog bij haar.’

‘Fijn om te horen dat het goed is afgelopen met je moeder. Kom, ik breng je naar huis.’ Hij legt zijn arm op haar rug en voor één keer protesteert Simone niet.

‘Heb je al wel gegeten?’

‘En dan mijn post verlaten met het risico dat je zo het ziekenhuis uitloopt, zonder dat ik je gezien heb? Nee.’

‘Ik kan thuis nog wel wat in elkaar flansen, als je wilt.’

‘Graag.’ Ja! Hij mag met haar mee! Kan hij eindelijk zien waar ze woont en even bij haar blijven. Er is nog een reden die hem meer hoop geeft dan hij tot nu toe had. De blonde man met de sportwagen die hij buiten het kantoor zag, is haar broer Jasper. Geen concurrentie dus. Het voelt alsof hij de wereld weer even terug kan geven aan Atlas.

In de auto geeft Simones telefoon twee piepjes. Een appje van Jasper: Jee zus, waar wacht je nog op? Die negeert ze maar even. En een van Rebecca, gewoon om te informeren hoe haar dag was. Simone typt driftig.

Kunnen wij niet beter bellen? Is de reactie van Rebecca en ja, dan ontkomt Simone er niet aan om te typen dat ze bij Edward in de auto zit.

Zijn telefoon maakt ook een geluidje. Een appje van Rebecca: Goed gedaan, ik ben trots op je! Hij leest het pas als hij in het appartement van Simone is en hij niet mag helpen met het klaarmaken van het eten. Hij lacht, gelukkig staat Rebecca altijd aan zijn kant. De woonkamer is stijlvol ingericht in natuurtinten met hier en daar een roze accent. Een muur wordt gedomineerd door fotolijstjes. Zwarte lijstjes met een wit passe-partout. Op twee vierkante meter ziet hij de complete levensloop van Simone. Van een babyfoto, de foto die hij op de trouwdag heeft gezien van Rebecca en Simone in balletpakjes, vakantiefoto’s, familiefoto’s, tot aan de laatste en meest recente foto van James, Rebecca en Sarah. Er is nog ruimte voor meer lijstjes. Edward stelt zich voor dat er een foto van hen samen hangt.

In de woonkamer dringt de geur van Italiaanse kruiden door. Edward merkt dat hij trek heeft. Hij wil iets doen en niet afwachten. Gewoon met Simone praten, bij haar zijn. Terwijl hij richting de keuken loopt, gaat zijn telefoon over. Het is Wendy, het kan belangrijk zijn dus hij neemt op.

Simone ziet dat Edward met zijn telefoon aan zijn oor in de deuropening blijft staan.

‘Nee Wendy, poeier haar maar af.’

O jee, Wendy heeft vast Edwards laatste verovering aan de lijn en mag het vuile werk voor hem opknappen. De hoop die ze had wordt de grond weer ingeboord.

‘Nee, ik heb geen tijd voor haar.’

Wat haalt ze zichzelf in haar hoofd? Dat Edward echt in haar geïnteresseerd is? Haar enige pluspunt is haar vriendschap met Rebecca.

Edward probeert een gesprek gaande te houden. Misschien is Simone gewoon van streek om wat er met haar moeder is gebeurd en geeft ze daarom nauwelijks antwoord. Hij staat op en ruimt de tafel af.

‘Dat doe ik zelf wel.’

Hij draait zich met een ruk om en kijkt haar kwaad aan. ‘Verdomme, Simone! Waarom mag ik je niet helpen? Waarom wil je alles zelf doen en oplossen?’

Waarom ben je niet eerlijk? Waarom zeg je niet gewoon dat je wil dat ik mijn mond hou over onze nacht samen, zodat jij je droomvrouw ten huwelijk kan vragen? O, het is verrekt moeilijk om deze vragen niet te stellen. Ze zijn te direct. Edward heeft net uren op haar zitten wachten, dat verdient hij niet. ‘Waarom ben je hier? Waarom geeft Mark ons geen training?’

Als hij daarop eerlijk wil antwoorden, legt hij zijn ziel en zaligheid bloot. Dat gaat hem te ver. Om iets tot rust te komen trekt hij de deur van de vaatwasser open en zet hun borden erin.

‘Er zijn meer bedrijven die gelijk met de nieuwe versie willen gaan werken. Mark is in Londen nodig.’

In de stilte hoor je bijna twee harten breken…

‘Simone, heb je even?’

Simone kijkt over haar schouder en ziet dat het Diederik is die het vraagt.

‘Natuurlijk.’

‘Loop je mee naar mijn kantoor?’

Wat ze daar te horen krijgt doet haar versteld staan. Diederik biedt haar namens de manager van het hoofdkantoor in Londen een baan aan. Op het hoofdkantoor in Londen! Het levert haar een hele mooie promotie op, maar wat zit er achter? Of liever gezegd, wie zit er achter? Ongetwijfeld wordt dit haar door toedoen van Edward aangeboden. Hij is invloedrijk en het management van de bank hangt aan zijn lippen. Het kan niet anders. Gelukkig hoeft ze niet gelijk antwoord te geven. Ze heeft tot na het weekend de tijd om een beslissing te nemen.

Aan het eind van de middag verschijnt Edward weer op de werkvloer. Vandaag heeft hij een cursus gegeven aan het team van secretaresses, de dames kijken stuk voor stuk met een verliefde blik naar hem. Joyce wil erg graag zijn aandacht hebben en raakt zelfs zijn arm aan. Het irriteert Simone mateloos, ze draait haar stoel zodat ze geen zicht meer heeft op het looppad tussen de bureaus. Het verslag waar ze mee bezig is rondt ze af en slaat het op. Op haar beeldscherm ziet ze dat haar werkdag erop zit. In haar ooghoek ziet ze Edward ook aanstalten maken om te vertrekken. Zodra hij door de hal het pand verlaat, loopt Simone hem achterna. Voordat hij bij zijn auto is, heeft ze hem ingehaald.

‘Jij zit achter het aanbod!’

‘Welk aanbod? Wat bedoel je, Simone?’

‘Niet doen alsof je van niets weet. Ik weet dat het door jou komt.’

‘Waar heb je het over?’ Edward speelt het overtuigend, maar Simone laat zich niet om de tuin leiden door de onschuldige blik in zijn babyblauwe ogen.

‘Laat maar, ik weet genoeg.’ Ze draait zich snel om en beent het kantoor weer in, sluit haar computer af en grijpt haar tas. Vanbinnen kookt ze. Edward gaat het nooit toegeven dat hij achter het aanbod zit en dat maakt haar razend. Wat haar te doen staat is ineens heel duidelijk: het aanbod weigeren.

Als ze het kantoor uitloopt snuift ze de frisse buitenlucht op, even kalmeren. Wanneer ze het parkeerterrein oploopt ziet ze dat Edward tegen haar auto geleund staat.

‘Ons gesprek was nog niet afgelopen. Welk aanbod?’ Simone ziet dat hij kwaad is. Nou, dat is zij ook. Waarom moet hij heel haar leven overhoop gooien? Waarom kwam Mark niet opnieuw lesgeven? De CEO van een bedrijf geeft geen trainingen, daar is ze heilig van overtuigd. Gelijk maar in de aanval dan. ‘Het aanbod om op het hoofdkantoor in Londen te gaan werken, compleet met promotie en al. Geef het maar toe dat jij hier achter zit.’

Er glinstert iets in zijn ogen, Simone zou bijna denken dat het hoop is. Uiteraard weet ze beter.

‘Als je een aanbod hebt gekregen heb je dat geheel en al aan jezelf te danken. Ik heb daar geen hand in gehad.’

‘Ik geloof je niet.’ Om haar woorden kracht bij te zetten vouwt ze haar armen voor haar borst en kijkt hem ronduit vuil aan.

‘Dan geloof je me niet, dat is jouw keuze.’

Hun wedstrijd elkaar in de ogen staren zonder te knipperen of weg te kijken eindigt in een gesmoorde vloek van Edward. Hij legt zijn handen rond haar gezicht en zoent haar. Het gebeurt zo onverwachts, Simone heeft geen tijd om te reageren. Nou ja, ze reageert wel, ze zoent hem net zo hard terug en reageert met een zacht gekreun wanneer hij haar dichter tegen zich aan trekt. Er klinkt gefluit. Edward laat haar net zo snel los als hij haar beetpakte en zet een stap bij haar vandaan. Een vijftal collega’s zijn hen genaderd. Simone is te veel van haar à propos en wankelt op haar hoge hakken. Edward pakt haar bij haar schouders en draait haar weg van de nieuwsgierige collega’s die hun auto’s opzoeken.

Simone beseft dat er geen weg terug meer is. De roddels die op de afdeling gonsden hebben nu extra voer gekregen. ‘Verdomme!’ Ze rukt zich los, sprint naar haar auto en rijdt met veel gas weg. Onderweg slaat ze een keer met haar vuist op het stuur. Haar carrière staat op het spel. Haar collega’s zullen haar van nu af aan met hele andere ogen bekijken. Kan ze toch beter het aanbod aannemen en in Londen opnieuw beginnen? O nee, de roddels zullen haar daar ook achtervolgen.

Gefrustreerd draait ze het parkeerterrein van het appartementencomplex op, vindt een parkeerplek en stapt uit. Achter haar klinkt een brullende automotor. Het is de huurauto van Edward. Simone doet een ultieme poging om hem te snel af te zijn en sprint naar binnen. Het zit een keer mee want de lift is beneden. Halleluja! Haastig drukt ze op de knop om de liftdeuren te openen. De buitendeur valt met een plof in het slot. Edward staat al achter haar. Over zijn schouder ziet Simone dat zijn Audi dwars op de stoep geparkeerd staat.

‘We gaan hier gewoon over praten. Ik laat me niet langer wegjagen, Ter Laat.’ Hij drukt op de knop voor de vierde verdieping. Simone is perplex, ze doet niets en zegt niets. Ze staart Edward alleen maar aan. Een minuut gaat in doodse stilte voorbij. Hij verbreekt hem uiteindelijk. ‘Hou op met naar me te kijken alsof ik je kwaad wil doen. Dat zou ik nooit doen, Simone. We moeten praten.’

Met knikkende knieën loopt ze de lift uit naar haar deur. Haar rechterhand trilt, ze krijgt de sleutel niet in het slot. Edward vloekt zachtjes en neemt de sleutel uiterst teder van haar over. ‘Laat mij het maar doen.’

In haar appartement loopt Simone direct door naar de keuken en schenkt een glas water in. Edward is haar gevolgd. Hij raakt haar haren aan terwijl ze gulzig het glas leegdrinkt. ‘Het lijkt wel van goud. Je bent echt Rapunzel.’

Ietwat geschrokken kijkt ze hem aan. Hoe weet hij dat Sarah haar deze bijnaam heeft gegeven?

‘Nu doe je het weer, je kijkt naar me alsof je bang voor me bent. Jou pijn doen is het allerlaatste wat ik wil.’ Nadat hij haar indringend heeft aangekeken, zet hij een stap naar achteren en haalt zijn hand door zijn haar. Ineens is het zelfbewuste ik-ben-een-man-van-de-wereld-masker weg. Edward ziet er vertwijfeld uit, zijn ogen branden bijna een gat in de hare. Zijn ademhaling gaat gejaagd en het lijkt alsof hij zoekt naar de juiste woorden. Simones hart opent zich voor hem. ‘Ik weet heus wel dat je me geen pijn wil doen.’

Zijn hele gezichtsuitdrukking verzacht, zijn mond vormt een glimlach. Ze kan alleen maar naar die zalige lippen van hem staren en zo zorgvuldig zijn ogen vermijden. Edward komt steeds dichterbij, het gebeurt heel langzaam, alsof hij haar toestemming vraagt. Simone wil niet meer wachten en zoent hem. Hij laat zijn ingehouden adem ontsnappen, zoent haar hongerig terug en omarmt haar. Het is dat het aanrechtblad haar overeind houdt, haar benen voelen aan als was. Dit is wat ze al deze maanden al wilde. Je kop in het zand steken en denken dat het onvermijdelijke wel voorbij gaat, leidt alleen maar tot meer lust. Dat zalige lijf van hem tegen haar aan. Simone moet zich beheersen om niet gelijk helemaal in hem te klimmen. Hij kreunt zacht, laat zijn handen over haar billen glijden en duwt haar nog steviger tegen zich aan. Toch laat hij haar lippen los en legt zijn voorhoofd tegen het hare. ‘Stop, we moeten praten. Dit kan zo niet langer. Je denkt dat ik alleen maar je lichaam wil en dat is niet zo. Ik hou van je.’

Wát? Hij houdt van haar? Zei hij dat nou echt of moet ze haar oren laten uitspuiten? Ze wil deze woorden zo graag uit zijn mond horen… Nee, ze heeft het vast verkeerd verstaan.

‘Waarom zeg je niets? Ik leg nogal een bekentenis af en jij zegt niets?’

‘Mijn Engels is niet zo goed, ik begreep je vast verkeerd.’ Zegt ze dit nu echt? Tijdelijke verstandsverbijstering, Ter Laat?

Edward lacht hardop. ‘Jouw Engels is prima, Simone. Ik hou van je. Ik ga het niet langer voor me houden, het gaat gewoonweg niet meer.’

‘Je houdt van me?’ Dat kwam eruit alsof ze Minnie Mouse is, met een piepstemmetje.

‘Ja, ik hou van je. Van alles van jou, van je heerlijke mond met die kenmerkende stralende lach. Van je intelligentie en je ambitie. Van je kwetsbare kant, van je liefde voor je familie en voor Rebecca. Van je gekmakende lijf waar ik iedere nacht van droom. Je haren waar ik het liefst de hele dag mijn vingers doorheen wil laten glijden. Van jou.’

Edward zegt het echt maar tot haar doordringen wil het nog niet.

‘Ben je verbaasd, verbluft of voel je niet hetzelfde voor mij?’ De twijfel slaat toe bij hem.

Simone slikt hoorbaar. Zeg het gewoon, zeg wat er al zo lang op het puntje van je tong ligt en dat je alleen maar met heel veel zelfdiscipline voor je hebt gehouden.

‘Ik hou ook van jou, Edward.’

De transformatie die zijn gezicht doormaakt is ontroerend om te zien. Zijn lippen vinden de hare weer. Simone wil dat zalige lijf zonder overhemd voelen en maakt de knoopjes open. Zijn handen trekken het elastiekje dat haar ingevlochten haren bij elkaar houdt los en haar haren vallen over haar heen. Edward laat een lok door zijn vingers glijden om vervolgens aan de knoopjes van haar blouse te beginnen. Simone wurmt de rits van haar rok naar beneden. Edward heeft gewonnen van de knoopjes. Simone stapt uit het hoopje stof van haar rok en staat in haar lingerie voor hem.

‘O mijn god, je bent nog mooier dan ik me herinner.’ Hij kust haar hals en laat een spoor van kussen achter op haar hals en borsten, tilt haar dan op en draagt haar naar de slaapkamer. Althans wat hij denkt dat de deur naar haar slaapkamer is. Hij opent deze met zijn elleboog en blijft haar ondertussen zoenen. ‘Huh, slaap je in een eenpersoonsbed?’

‘Dit is de logeerkamer, volgende deur graag.’ Simone gooit haar hoofd lachend in haar nek. De ongekende blijdschap die ze op dit moment voelt, aangevuld met haar verlangen naar hem maken haar totaal ongeremd. Deze keer heeft ze geen alcohol nodig om zich helemaal te geven.

‘Wij hebben een Babylonische spraakverwarring gehad, mijn lief.’ Edward speelt met Simones haren en kijkt haar vol liefde aan. ‘Toen ik het over mijn vrouw had bedoelde ik jou. Je beheerst al maanden mijn leven. Zelfs al voordat ik je ontmoette. Toen ik het fotoalbum van Rebecca zag moest ik tweemaal met mijn ogen knipperen, omdat ik het gewoon niet geloofde wat ik zag en voelde. Ja, aantrekkingskracht, dat absoluut en toen zag ik je in de nachtclub in Londen. De Dancing Queen van de dansvloer, young and sweet…’

‘Only twentytwo oooooh,’ vult Simone zingend aan. Edward krijgt de lach niet meer van zijn gezicht. ‘Mijn Dancing Queen.’ Heel teder kust hij haar.

Eén ding wil Simone nog weten. ‘Wie had Wendy aan de telefoon toen je bij me bleef eten?’

‘Een journaliste die een biografie over mij wil schrijven. Echt te belachelijk voor woorden, ik ben net dertig. Als ik ooit een biografie wil, vraag ik Rebecca wel.’ Zijn ogen stralen van verliefdheid, maar Simone moet het zeker weten. ‘Heb je gevoelens voor Rebecca?’

‘Behalve vriendschap en dat ik heel blij ben dat ze in onze familie is gekomen absoluut niet. Dacht je dat ik verliefd was op Rebecca?’

Simone zucht en knikt bevestigend. ‘Je zei: “Was je maar meer zoals Rebecca.”

Edward kreunt zacht en omvat Simones gezicht. ‘Mijn lief, ik wilde zo graag bij je zijn. Dat je me afwees deed pijn, daarom zei ik het. Toen ik Rebecca ontmoette op de begrafenis van mijn oma wist ik meteen dat zij verliefd was op James en hij op haar. Die twee konden hun ogen niet van elkaar afhouden. Ja, ik heb haar mee uitgevraagd, maar puur om vrienden met haar te worden en om James wakker te schudden. Het is dat hij familie is maar mijn hemel, hij bleef maar in het verleden hangen.’

‘Wat betreft het aanbod om in Londen te gaan werken.’

‘Nee Simone, daar zit ik echt niet achter. Ja, ik heb aan Diederik gevraagd of jij de update van de software zou willen testen, dat geef ik toe en toen Marks dochter dat ongeluk had, kon ik niet wachten om in het vliegtuig te springen en naar Rotterdam te komen. Iets met de aanhouder wint. Je was zo koel en gereserveerd, ik moest door die muur heen breken en je proberen voor mij te winnen.’

Simone gaat met haar vingers door zijn haren, trekt dan zijn gezicht naar haar toe en kust hem.

‘Overweeg je het aanbod om in Londen te gaan werken aan te nemen? Zo niet, dan vlieg ik gewoon tussen Londen en Rotterdam heen en weer, geen probleem.’

Er breekt een stralende lach door op het gezicht van Simone. ‘Ik ben dol op Londen.’

Dit verhaal begint waar Pencarrow is geëindigd.

Tijdens de sprookjesachtige bruiloft van Rebecca en James ontdekt Simone de ware identiteit van haar one night stand Ed. Hij blijkt Edward te heten en een neef van James te zijn. Simone schaamt zich voor haar gedrag destijds in Londen en ontwijkt Edward zo veel mogelijk. Weer thuis in Rotterdam neemt ze zich voor om hem uit haar gedachten te bannen. Een prima afleiding vindt ze in het nieuwe softwareprogramma dat geïntroduceerd wordt bij de bank waar ze werkt. Haar logisch denkende brein aan het werk zetten is veel beter dan haar hart verliezen aan een man die het geheid gaat breken. Maar zelfs op haar werk kan ze niet om Edward heen.