De komende weken ga ik jullie verwennen met meerdere foto's van St Michael's Mount, te beginnen met een foto van het kasteel op het eiland. Misschien is het leuk om alvast een klein stukje tekst uit het boek met jullie te delen, zodat jullie de sfeer van het boek kunnen proeven:
Iselle draait zich om, haalt diep adem en neemt de meest magische plek die ze ooit heeft gezien in zich op. Het getijdeneiland met daarbovenop het kasteel waar ieder jaar ruim driehonderdduizend bezoekers op afkomen, het eiland dat Iselle nog meer aanspreekt dan zijn Franse evenknie Mont-Saint-Michel. Het eiland dat met eb via de clobbed causeway, een verhoogde geplaveide weg, en met vloed alleen per boot te bereiken is. Het eiland met de engelachtige naam St Michael’s Mount.
De drukproef voor de paperback heeft deze week mijn volledige aandacht en gelukkig mag ik voor het doornemen rekenen op de hulp van Yvonne en Ineke. Ik vind het doornemen een zenuwslopend karwei, want ik wil overal op letten, maar ben ook bang om met het aanpassen van fouten juist foutjes te maken. Wel is het ontzettend gaaf om het binnenwerk te zien. Voor mij is het dan een echt boek. Superleuk om te vertellen vind ik dat het boek maar liefst 284 pagina's heeft en daarmee het dikste boek tot nu toe is.
Om jullie nog nieuwsgieriger te maken, deel ik een stukje uit de reactie van Ineke: Prachtige entourage en nog mooiere personages. Zoveel informatie over de geschiedenis en de omgeving, dat je meteen weer het gevoel krijgt "daar wil ik naartoe!"
En een stukje uit de reactie na het proeflezen van Yvonne: Een lach, een traan, mooie natuur, heerlijke beschrijvingen van gebouwen en interieurs. Daarbij ook nog eens fantastische mensen, waar ze graag bij zou willen horen en in wiens gezelschap je je tijdens het lezen echt waant.
Ten slotte nog iets heel anders, want afgelopen week heb ik een paar keer de vraag gekregen hoe het met ons huis in Zweden gaat. Ik kan jullie vertellen dat we een aanbouw aan onze stuga maken van vier bij vijf meter. Daar komt onze slaapkamer in en die bouwen we van hout. De belangrijkste taak voor deze periode in Zweden is om het dak dicht te krijgen en dat is dinsdag gelukt. Om het nieuwe gedeelte op het oude gedeelte aan te laten sluiten, hebben we de achterkant van het bestaande dak moeten slopen, het dakbeschot moeten vernieuwen, tengels en panlatten daarop moeten bevestigen voor we de dakpannen konden gaan leggen. Laat ik vertellen dat één dakpan vier kilo weegt en dat ik er vijf tegelijk naar boven kan sjouwen. Ja, naar boven, want de aanbouw is gedeeltelijk op een rots gebouwd die heuvelopwaarts ligt. In totaal hebben we zo'n vijfhonderd dakpannen gelegd. Ook dit hebben we weer voor elkaar gekregen, terwijl we nog nooit eerder een aanbouw hadden gemaakt. Alles voor ons Zweeds paradijsje.
Nog vier weken!
Liefs,
Esther